در پاسخ این‌که آیا استفاده از ماسک شما را در برابر آنفولانزا محافظت می‌کند باید گفت: در برخی موارد، پوشیدن ماسک ممکن است به محافظت از شما در برابر ویروس‌های آنفلوانزای انسانی A و B کمک کند. ویروس‌هایی که مسئول اکثر شیوع‌های فصلی آنفولانزا هستند. اما مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های ایالات متحده (CDC) به طور کلی پیشنهاد می‌کند که فقط کارکنان مراقبت‌های بهداشتی که در تماس نزدیک با افراد مبتلا به آنفولانزا هستند از ماسک استفاده کنند. CDC توصیه نمی‌کند که مردم در مناطق عمومی برای محافظت از خود در برابر آنفولانزا از ماسک استفاده کنند. با این حال، اگر به طور کامل برای COVID-19 واکسینه نشده‌اید، ممکن است لازم باشد اقدامات احتیاطی بیشتری مانند استفاده از ماسک صورت در مکان‌های عمومی برای کاهش خطر ابتلا یا انتشار ویروس COVID-19 انجام دهید.

زمینه‌های ویروس آنفولانزا

اعتقاد بر این است که ویروس‌های آنفلوانزای فصلی از فردی به فرد دیگر عمدتاً از طریق قطرات مملو از ویروس که هنگام صحبت، سرفه یا عطسه افراد آلوده تولید می‌شوند، منتقل می‌شوند. این قطرات را می‌توان بر روی سطوح مخاطی دستگاه تنفسی فوقانی افراد مستعد که در نزدیکی منبع قطرات قرار دارند رسوب کرد. انتقال همچنین ممکن است از طریق تماس مستقیم و غیرمستقیم با ترشحات تنفسی عفونی (مثلاً با دست‌هایی که مواد عفونی را به چشم، بینی یا دهان می‌رساند) رخ دهد.

ترکیبی از استراتژی‌های کنترل پیشگیری از عفونت برای کاهش انتقال ویروس‌های آنفولانزا در مراکز مراقبت‌های بهداشتی توصیه می‌شود. اینها شامل کنترل منبع (قرار دادن فوری ماسک جراحی بر روی بیمارانی که از نظر علائم تنفسی ارزیابی می‌شوند)، قرار دادن سریع بیماران مشکوک به آنفولانزا در اتاق‌های خصوصی، و استفاده از پرسنل مراقبت‌های بهداشتی از تجهیزات حفاظت فردی (PPE) هنگام مراقبت از بیماران مشکوک به آنفولانزا می‌باشد. اطلاعات اضافی در مورد PPE و سایر راهبردهای پیشگیری برای پرسنل مراقبت از بیماران مبتلا به آنفولانزای فصلی در دسترس است. بیماران عفونی هر زمان که اتاق ایزوله را ترک می‌کنند باید از ماسک استفاده کنند.

توصیه‌های زیر بر استفاده مناسب از ماسک‌ها به عنوان بخشی از گروهی از استراتژی‌های کنترل آنفولانزا در محیط‌های مراقبت‌های بهداشتی تمرکز دارند. ماسک معمولا در محیط های غیر بهداشتی توصیه نمی شود. با این حال، این راهنما راهبردهای دیگری را برای محدود کردن گسترش ویروس‌های آنفولانزا در جامعه ارائه می‌کند.

تنظیمات مراقبت های بهداشتی

در زیر به هریک اشاره می‌کنیم:

بیماران علامت دار یا عفونی

در طول دوره‌های افزایش عفونت‌های تنفسی حاد در جامعه، بیماران سرفه‌کننده و هرکسی که مشکوک به آنفولانزا است باید همیشه ماسک بزنند تا زمانی که در یک اتاق خصوصی جدا شوند. این بیماران باید از ماسک استفاده کنند تا مشخص شود که علت علائم عفونتی نیست که نیاز به اقدامات احتیاطی ایزوله داشته باشد یا بیمار به طور مناسب ایزوله شده است.

پرسنل بهداشت و درمان

یک ماسک جراحی یا یک ماسک تنفسی تست شده باید توسط پرسنل مراقبت های بهداشتی که در فاصله 6 فوتی بیمار مشکوک یا تایید شده توسط آزمایشگاهی قرار دارند، استفاده شود. هنگامی که انتظار می رود منابع داروهای ضد ویروسی محدود باشد و واکسن آنفولانزا در دسترس نباشد، به عنوان مثال، در طول یک بیماری همه گیر، می توان ماسک تنفسی را انتخاب کرد. اقدامات احتیاطی استاندارد و قطرات باید تا زمانی که بیمار در یک مرکز بهداشتی درمانی است یا تا 7 روز پس از شروع بیماری یا تا 24 ساعت پس از رفع تب و علائم تنفسی، هر کدام طولانی‌تر باشد، حفظ شود. در برخی موارد، مراکز ممکن است بر اساس قضاوت بالینی، اقدامات احتیاطی قطرات را برای دوره های طولانی‌تری اعمال کنند، مانند در مورد کودکان خردسال یا بیماران شدیداً نقص ایمنی، که ممکن است ویروس آنفولانزا را برای مدت طولانی تری دفع کنند. 

افراد علامت دار

بزرگسالان می‌توانند ویروس آنفلوانزا را 1 روز قبل از ظهور علائم و تقریباً 5 تا 7 روز پس از شروع بیماری دفع کنند. بنابراین، استفاده انتخابی از ماسک‌ها (مثلاً در مجاورت یک فرد علامت دار شناخته شده) ممکن است به طور مؤثر انتقال را در جامعه محدود نکند. کودکان خردسال، افراد دارای نقص ایمنی در هر سنی و بیماران بدحال مبتلا به آنفولانزا میتوانند ویروس های آنفولانزا را برای دوره های طولانی از دستگاه تنفسی دفع کنند. علاوه بر این، از آنجایی که هیچ مداخله‌ای نمی‌تواند محافظت کاملی در برابر انتقال ویروس آنفولانزا ایجاد کند، باید بر استراتژی‌های متعددی از جمله مداخلات دارویی (مانند واکسن‌ها و داروهای ضد ویروسی) و مداخلات غیردارویی تاکید شود. گروه دوم عبارتند از: 1) اقدامات اجتماعی (به عنوان مثال، فاصله گذاری اجتماعی و تعطیلی مدارس). 2) اقدامات زیست محیطی (به عنوان مثال، تمیز کردن معمول سطوح)؛ و 3) اقدامات حفاظتی شخصی مانند تشویق افراد علامت دار به موارد زیر:

• هنگام سرفه یا عطسه، بینی و دهان خود را بپوشانند،
• از دستمال‌ها برای نگهداری ترشحات تنفسی استفاده کنید و پس از استفاده، آن‌ها را در نزدیک‌ترین سطل زباله دور بیندازید.
• پس از تماس با ترشحات تنفسی و اشیاء/مواد آلوده، بهداشت دست را انجام دهید (مانند شستن دست با آب و صابون غیر میکروبی، و مالش دست های حاوی الکل در صورت در دسترس نبودن آب و صابون).
• افراد بدون علامت واکسینه نشده، از جمله افرادی که در معرض خطر بالای عوارض آنفولانزا هستند
• در حال حاضر هیچ توصیه ای برای استفاده از ماسک در جامعه توسط افراد بدون علامت، از جمله افرادی که در معرض خطر بالای عوارض هستند، برای جلوگیری از قرار گرفتن در معرض ویروس های آنفلوانزا ارائه نمی‌شود. اگر افراد پرخطر واکسینه نشده تصمیم به استفاده از ماسک در دوره‌های افزایش فعالیت بیماری‌های تنفسی در جامعه داشته باشند، احتمالاً هر زمان که در مکان‌های عمومی هستند و در اطراف سایر اعضای خانواده هستند نیاز به پوشیدن ماسک خواهند داشت.

در نتیجه:

واکسیناسیون سالانه آنفولانزا روش اولیه برای پیشگیری از آنفولانزا در افراد در معرض خطر بالای عوارض ناشی از عفونت ویروس آنفولانزا است. با این حال، اثربخشی واکسن آنفلوانزا متغیر است و برخی از افراد واکسینه شده ممکن است به آنفولانزا مبتلا شوند. تجویز داروهای ضد ویروسی برای درمان زودهنگام آنفلوانزا یک مکمل مفید در کنترل آنفولانزا در این افراد است. درمان ضد ویروسی در اسرع وقت برای بیماران آنفولانزای بستری در بیمارستان، افرادی که به شدت مبتلا به آنفولانزا هستند اما نیازی به بستری شدن ندارند و افرادی که در صورت ابتلا به آنفولانزا بر اساس سن یا سلامتی خود در معرض خطر بالای عوارض جدی هستند، توصیه می شود.